Η υψηλή ραπτική αναφέρεται στη δημιουργία αποκλειστικών ενδυμάτων ένδυσης. Έχει δημιουργηθεί για ειδικούς πελάτες και είναι κατασκευασμένο απο υψηλής ποιότητας,ακριβά υφάσματα και ραμμένα με εξαιρετικη προσοχη στη λεπτομερεια.Η ραπτική χρησιμοποιείται ως μια κοινή σύντμηση της υψηλης ραπτικης και αναφέρεται στο ιδιο το πνευμα.Στην συγχρονη Γαλλία υψηλη ραπτικη ειναι μια προστατευομενη ονομασια δηλαδη οτι μπορει να χρησιμοποιηθεί μονο απο επιχειρήσεις που πληρούν ορισμένες προδιαγραφές.Ωστοσο, ο όρος αναφέρεται για να περιεγράψει όλα τα είδη ένδυσης υψήλης ραπτικής και επίσης παραγεται στο Παρίσι ή σε αλλες πρωτευουσας τησ μοδας οπώς το Μιλάνο,Νεα Υόρκη και το Τόκιο.
Στη Γαλλία,η υψηλή ραπτική προστατεύεται από το νόμο και ορίζεται από το Chambre de Commerce et d 'Industrie de Paris, με έδρα το Παρίσι. Το Chambre syndicale de la haute ορίζεται ως η ρύθμιση προμήθειας που καθορίζει ποιοι οίκους μόδας είναι επιλέξιμοι για να είναι αληθινή η υψηλή ραπτική. Το chambre λειτουργεί επίσης ένα σχολείο υψηλής ραπτικής στο Παρίσι για να διδάξουν τους προσεχείς σχεδιαστές και τη δημιουργία ενδυμάτων ένδυσης και επίσης το σχολείο συμβάλλει στη δημιουργία νέων σχεδιαστών για να βοηθήσει τους οίκους που εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα.Τα κριτήρια για την υψηλή ραπτική ιδρύθηκαν το 1945 και ενημερώθηκαν το 1992.
Για να κερδίσει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται ένας οίκος υψηλής ραπτικής,τα μέλη του Chambre syndicale de la haute πρέπει να ακολουθήσει αυτούς τους κανόνες:
* Να είναι σχεδιασμένα για ιδιώτες πελάτες,με ένα ή περισσότερα εξαρτήματα
* Να έχουν ένα εργαστήριο,στο Παρίσι,που απασχολεί τουλάχιστον 15 άτομα πλήρους απασχόλησης
* Πρέπει να έχουν 20 {{ασαφές|τεχνικά άτομα}} με πλήρη απασχόληση σε ένα εργαστήριο.
* Κάθε εποχή να παρουσιάζει μια συλλογή στο Παρίσι,η οποία να περιλαμβάνει 35 εξόδους με ρούχα για την ημερήσια ένδυση και για την βραδινή.
Ωστόσο,ο όρος υψηλή ραπτική μπορεί να γίνει αντικείμενο κατάχρησης από έτοιμα ενδύματα μόδας έτσι ώστε το πραγματικό νόημα μπορεί να έχει γίνει ασαφές με τα έτοιμα ενδύματα στην αντίληψη του κοινού.
Για να κερδίσει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται ένας οίκος υψηλής ραπτικής,τα μέλη του Chambre syndicale de la haute πρέπει να ακολουθήσει αυτούς τους κανόνες:
* Να είναι σχεδιασμένα για ιδιώτες πελάτες,με ένα ή περισσότερα εξαρτήματα
* Να έχουν ένα εργαστήριο,στο Παρίσι,που απασχολεί τουλάχιστον 15 άτομα πλήρους απασχόλησης
* Πρέπει να έχουν 20 {{ασαφές|τεχνικά άτομα}} με πλήρη απασχόληση σε ένα εργαστήριο.
* Κάθε εποχή να παρουσιάζει μια συλλογή στο Παρίσι,η οποία να περιλαμβάνει 35 εξόδους με ρούχα για την ημερήσια ένδυση και για την βραδινή.
Ωστόσο,ο όρος υψηλή ραπτική μπορεί να γίνει αντικείμενο κατάχρησης από έτοιμα ενδύματα μόδας έτσι ώστε το πραγματικό νόημα μπορεί να έχει γίνει ασαφές με τα έτοιμα ενδύματα στην αντίληψη του κοινού.
Η γαλλική μόδα είναι σημαντική διότι η τέχνη,η αρχιτεκτονική,η μουσική είχαν μιμηθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.Οι επισκέπτες στο Παρίσι έφερναν πίσω τα ρούχα,τα οποία ήταν αντιγραφή από τις τοπικές μοδίστρες. Καθώς οι σιδηρόδρομοι και ατμόπλοια, καθόρισαν το ευρωπαϊκό ταξίδι ευκολότερο,οι πλούσιες γυναίκες μπορούσαν να ταξιδέψουν στο Παρίσι για να ψωνίσουν τα είδη ένδυσης. Οι μοδίστρες της Γαλλίας θεωρούνταν οι καλύτερες στην Ευρώπη και τα παριζιάνικα ενδύματα κρίθηκαν καλύτερα από τις τοπικές απομιμήσεις. Ο Charles Federic Worth θεωρείται ως ο πατέρας της υψηλής ραπτικής. Αν και γεννήθηκε στην Αγγλία αφήνει στο στίγμα του στη γαλλική βιομηχανία της μόδας. Ακολουθώντας τα βήματα του Worth ήταν οιPoiret,Dior,Chanel,Balenciaga,Vionnet,Soeurs Callot,Mainbocher και Schiaparelli. Μερικοί από αυτούς τους οίκους μόδας εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα υπό την ηγεσία των σύγχρονων σχεδιαστών.Στη δεκαετία ου 1960,μια ομάδα από νέους σχεδιαστές όπως Dior,Balenciaga άφησαν τους οίκους μόδας τους και άνοιξαν δικές τους εγκαταστάσεις.Η πιο επιτυχημένη από αυτούς ήταν της Yves Saint Laurent, Pierre Cardin, André Courrèges, Ted Lapidus, και Emanuel Ungaro.Ο Lacroix είναι ένας από τους οίκους μόδας που ξεκίνησε στα τέλη του 20ου αιώνα.Άλλοι οίκοι μόδας ήταν Jean-Paul Gaultier και Thierry Mugler.Λόγω των υψηλών δαπανών για την παραγωγή υψηλής ραπτικής έπαυσαν τις δραστηριότητες τους.Το 1960 χαρακτηρίστηκε ως μια εξέγερση στα καθιερωμένα πρότυπα της μόδας, καθώς και μια αυξανομένη διεθνοποίηση της σκηνής της μόδας. Πλέον οι πλούσιες γυναίκες δεν προτιμούσαν αποκλειστικά το Παρίσι για την ενδυμασία τους.Ενώ το Παρίσι εξακολουθεί να είναι κατ 'εξοχήν στον κόσμο της μόδας, δεν είναι πλέον ο μόνος κριτής της μόδας.
